Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

"Σχολικός εκφοβισμός" ή πώς οι ευυπόληπτοι και ευαίσθητοι γονείς, έχουν τσακίσει τα νεύρα μου...

Έχω πολύ καιρό να εμφανιστώ. Περνάω δύσκολα, αλλά μάλλον φταίει το ξερό μου το κεφάλι που δεν σταματάει να γυρίζει και να ψάχνει το δίκαιο, το άδικο, το γιατί και το διότι.
Τι απαντήσεις ψάχνω να βρω, όταν οι απαντήσεις είναι μπρος στα μάτια μου, αλλά αδυνατώ να τις δεχτώ γιατί..."αυτά τα πράγματα δεν γίνονται...", "Μα είναι δυνατόν σοβαροί άνθρωποι να κάνουν τέτοια πράγματα...;", "Μα πώς γίνεται να είναι τόσο κοντόφθαλμοι;"
Και να δεις που τελικά το πρόβλημα το έχω εγώ και θα πρέπει να συμβουλευτώ ψυχολόγο, μπας και βάλω τα πράγματα σε μια σειρά....

Μπλεχτήκαμε πάλι, ο γιος μου κι εγώ, σε ένα κουβάρι "σου 'πα, μου 'πες".
Τη Δευτέρα με περιμένουν στο σχολείο να με ενημερώσουν για το πόσο "θίχτηκαν" γονείς και μαθητές γιατί ο γιος μου τους έβρισε φριχτά και ακατονόμαστα αποκαλώντας τους βλάκες. Για το πόσο άσχημα αισθάνθηκαν τα "θύματά του" επειδή απομακρύνθηκε από αυτά και μαζί του απομακρύνθηκε και το μεγαλύτερο μέρος της παρέας. Τους "πήρε" τους "φίλους" τους. Για το ότι δεν έδωσε σημασία όταν επικαλέστηκαν την προσωπική τους γνωριμία με τον διευθυντή του σχολείου και το τρανταχτό επιχείρημα " Ο Διευθυντής είναι φίλος του μπαμπά μου. Πες ο,τι θες, να δούμε ποιόν θα πιστέψουν, εσένα ή εμένα;" και φρόντισε να ενημερώσει την καθηγήτριά του για τα γεγονότα και να εξασφαλίσει τη μαρτυρία των συμμαθητών του.
Κυρίως δε να απολογηθώ, γιατί δεν τον πέτυχε η πέτρα που του έριξαν, γιατί δεν πήγε γονατιστός να δώσει γη και ύδωρ στην παρέα που τον απέκλεισε από τα κοινωνικά δίκτυα, γιατί ξεπέρασε με ένα υποτιμητικό νεύμα την αποκοπή της εικόνας του από φωτογραφίες της παρέας και της τάξης.
Γιατί τόλμησε να μην προσκαλέσει τους αρχηγούληδες στα γενέθλια του, και τα γιόρτασε σε γεύμα με πέντε επιλεγμένους φίλους (σαν έφηβος που είναι πια) και όχι με μπαλόνια και πάρτι που θυμίζουν προεκλογική καμπάνια με ψεύτικα χαμόγελα και υπολογισμένες παρουσίες.
Κάθε φορά εκπλήσσομαι με την κακία του κόσμου. Δεν μπορώ να χωνέψω τα εγκλήματα που κάνουμε στο όνομα της αγάπης, της ευαισθησίας και της προστασίας της αθωότητας. Αδυνατώ να δικαιολογήσω τη στάση των μεγάλων, υπεύθυνων και ώριμων ανθρώπων που παραδίδουν τις ευθύνες, την εξουσία και τα διάσημά τους σε 13 χρονα παιδιά, με φόντο το πορτραίτο της "καλής οικογένειας".
Αισθάνομαι μόνη και αβοήθητη μπροστά στο φθόνο, την κακία και τα κόμπλεξ και ανίκανη να καταλάβω γιατί τα προκαλούμε (οικογενειακώς πλέον) με συχνότητα ανησυχητική και τελικά εξαντλητική. Στο μόνο που μπορώ να καταλάβω οτι διαφέρουμε πολύ από το μέσο όρο είναι η εγγενής ανάγκη που έχουμε (σαν ξεχωριστά άτομα, αλλά και σαν οικογένεια) να κάνουμε τις επιλογές μας με προσωπικά και όχι εξωτερικά κριτήρια.
Ναι, το παραδέχομαι, στην οικογένειά μας είναι έντονη η ανάγκη να επιλέγουμε με βάση αυτό που λέει η ψυχή μας. Τα επιχειρήματα "έτσι κάνουν όλοι", "έτσι γίνεται" και έτσι μάθαμε, έτσι κάνουμε" είναι σεβαστά μεν, αταίριαστα με μας δε. Μας δυσκολεύουν γιατί κλονίζονται εύκολα όταν αρχίσεις να τα σκαλίζεις. Για εμάς είναι πιο εύκολο να υποστηρίξουμε τις επιλογές μας με ηθικές αξίες και ανοιχτή καρδιά, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις γιατί έτσι νιώθουμε οτι έχουν στέρεες βάσεις και αντέχουν στα κρας τεστ.
Με τον καιρό διαπιστώνω οτι ενώ αυτό το χαρακτηριστικό μας δεν είναι εμφανές, (δεν εκδηλώνεται με κάποιο τρόπο, τουλάχιστον όχι συνειδητά), οι άλλοι το εισπράττουν και αντιδρούν αναλόγως. Το αξιοπερίεργο είναι οτι αυτοί που δείχνουν να ενοχλούνται ιδιαιτέρως από αυτό, είναι αυτοί που το έχουν ήδη απορρίψει ως κάτι που δεν τους ταιριάζει! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Να σιχαίνεσαι το κουνουπίδι και να είναι το πρώτο πράγμα που αγοράζεις στη λαϊκή! Άστο κάτω, κυρία μου! Τράβα πιο κει να πάρεις το ραδικάκι το φρέσκο να ευφραθεί η καρδιά σου! Τι το θες το κουνουπίδι αφού σε χαλάει....


ΥΓ. Όσο και προσπαθώ να διακωμωδήσω την κατάσταση, είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρα και χρονοβόρα. Ο γιος μου δεν φαίνεται να θυματοποιείται και αρχίζει να αντιμετωπίζει την κατάσταση σαν φαινόμενο και όχι σαν προσωπικό του πρόβλημα. Αυτό με χαλαρώνει αρκετά, αλλά όχι τόσο ώστε να αδιαφορήσω και να νιώσω υπεράνω της κατάστασης.
Έψαξα το νομικό πλαίσιο. Μίλησα με τους καθηγητές του για να επιβεβαιώσω τις καταστάσεις και να έχω ολοκληρωμένη εικόνα.

Επικαλούμαι κάθε βοήθεια που μπορώ να έχω. Ιδιαίτερα βοηθητικό είναι το μπλόγκ της to love life for what it is.

5 σχόλια:

  1. Hermine, καλησπέρα.
    Τα περισσότερα από αυτά που γνωρίζω για το θέμα φρόντισα να τα γράψω στο blog (και, με την ευκαιρία, σε ευχαριστώ πολύ που το ανέφερες στην ανάρτησή σου). Επειδή δεν ξέρω λεπτομερώς τα περιστατικά για τα οποία έγραψες, θα περιοριστώ να σου κάνω μια μόνο επισήμανση, την ίδια που έκανα πρόσφατα και σε μια καθηγήτρια που αντιμετώπισε πρόβλημα εκφοβισμού στην τάξη της.
    Έστω ότι ένα παιδί, θύμα/αποδέκτης εκφοβισμού στρέφεται σε κάποιον ενήλικο και του εκμυστηρεύεται το πώς έχει η κατάσταση. Θεωρώ πως, εκτός αν το παιδί (ή ο έφηβος) έχει ξεκάθαρα διατυπώσει αίτημα για βοήθεια, ο ενήλικος δεν πρέπει να κάνει τίποτα, μέχρι να καταλάβει τι έχει ανάγκη το παιδί από αυτόν, τι ακριβώς τού ζητάει. Πολλές φορές, τα παιδιά μιλούν σε κάποιον τον οποίο εμπιστεύονται, απλά για την ανακούφιση που αυτό θα τους κάνει να αισθανθούν. Και αυτό μπορεί να είναι από μόνο του μεγάλη βοήθεια. Στην περίπτωση, όμως, που ο ενήλικος αυτός αναλάβει πρωτοβουλίες χωρίς να το θέλουν, ίσως αισθανθούν μέχρι και προδωμένα.
    Αυτό που θέλω να πω, είναι το εξής: αφού ο γιος σου δείχνει να παίρνει το πράγμα αψήφιστα, πριν κάνεις οτιδήποτε, θα έλεγα να συζητήσεις μαζί του και να εξασφαλίσεις τη συγκατάθεσή του. Αυτό για αρκετούς γονείς δεν είναι αυτονόητο, μολονότι αφορά τα παιδιά τους άμεσα. (Έχω, ωστόσο, την εντύπωση, ότι περισσότερο έχεις αναστατωθεί και εξοργιστεί εσύ. Οπότε, αν κάνεις κάτι, αν προχωρήσεις σε κάποια ενέργεια - για ποιον θα το κάνεις; Τον γιο σου θα τον ωφελήσει; Δε ρωτάω για να μου απαντήσεις, μόνο για να το σκεφτείς.) Ό,τι και να αποφασίσεις, να ξέρεις πως υπάρχει ένας τετραψήφιος αριθμός για ζητήματα εκφοβισμού, από το Χαμόγελο του Παιδιού (κάπου τον έχω γράψει στις σχετικές αναρτήσεις μου). Πιθανώς θα μπορούν να σου δώσουν τις πληροφορίες περί νομικού πλαισίου που ψάχνεις.
    Όλα να πάνε καλά, εύχομαι. Και μη χάνεις την ψυχραιμία σου. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ πολύ πολύ! Αυτά που μου έγραψες είναι πολύ σημαντικά και δείχνουν πόσο σοβαρά και σε βάθος έχεις ασχοληθεί με το θέμα.
    Στο σχολείο θα πάω επειδή με κάλεσε ο διευθυντής. Ο γιός μου έχει ήδη εκφράσει την επιθυμία του να τον υποστηρίξω και να διεκδικήσω το δίκαιο του, γιατί ο διευθυντής τον απείλησε με πενθήμερη αποβολή και του είπε οτι οι γονείς των άλλων παιδιών μπορούν να ασκήσουν ένδικα μέσα εναντίον μου! Βλέπει οτι τα άλλα παιδιά έχουν την υποστήριξη (περισσότερο με μανατζάρισμα μοιάζει)των γονιών τους, που δεν διστάζουν να εξαπολύουν μύδρους εναντίον του και να χρησιμοποιούν τις προσωπικές τους σχέσεις με τον διευθυντή, ενώ εγώ κρατάω πάντα τις αποστάσεις μου. Δυστυχώς αυτό εκλαμβάνεται ως αδιαφορία ή αδυναμία απο τους άλλους. Μεγάλο ρόλο παίζει και το οτι ο μπαμπάς του λείπει λόγω επαγγέλματος, (είναι ναυτικός)και η μόνη αναφορά που έχει είμαι εγώ.
    Όντως έχω αγχωθεί πολύ και στενοχωριέμαι. Ο γιός μου αντιμετωπίζει μαθησιακές δυσκολίες και είναι πολύ σημαντικό γι αυτόν να κινείται σε πλαίσια ψυχολογικής ασφάλειας και εκτίμησης. Η δυσκολίες του όμως τον καθιστούν εύκολα αποδιοπομπαίο τράγο γιατί το κλισέ του καλού μαθητή - καλού παιδιού, κακού μαθητή - ταραξία δυστυχώς καλά κρατούν. Βάλε στην εξίσωση και το "μεγαλώνει μόνος του - ο πατέρας του λείπει, η μάνα του όλη μέρα δουλεύει... διαλυμένη οικογένεια, τι περιμένεις..."
    Έχουν περάσει ήδη έξι χρόνια στο δημοτικό έτσι, μου είναι αδύνατο να φανταστώ οτι θα συνεχίσει αυτή η κατάσταση. Όσο κι αν προσπαθώ να απέχω, η πίεση είναι καθημερινή και η έκταση που δίνεται σ'αυτή την παιδική κόντρα, έχει πια μεταφερθεί σε επίπεδο ενηλίκων.
    Θέλω να διασφαλίσω οτι το σχολείο θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους και θα παρέχει στο γιό μου ένα ήρεμο και ασφαλές περιβάλλον εκπαίδευσης (αφού η διαπαιδαγώγηση είναι πια άπιαστο όνειρο).
    Και πάλι ευχαριστώ! Με βοήθησες να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά και να διατυπώσω καθαρά τα ζητούμενά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Επανέρχομαι, επειδή θυμήθηκα τον Συνήγορο του Παιδιού: ίσως να ήταν αρμόδιος να βοηθήσει κάπως. Θα μπορούσες να το ψάξεις.
    (Είδα τώρα και εκείνο το "προδωμένα" που έγραψα παραπάνω και μου βγήκαν τα μάτια! :-p)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν ξέρω τι να πω...ευτυχώς που υπάρχει και η Διονυσία που γνωρίζει καλά τέτοιου είδους θέματα!
    Θα πω μόνο καλό κουράγιο, κι εύχομαι να πάνε όλα κατ' ευχήν και να βρει το παιδί το δίκιο του.
    Αδιανόητα όσα περιγράφεις πάντως και καταλαβαίνω απόλυτα γιατί νιώθεις όπως νιώθεις...εδώ θύμωσα εγώ!

    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @to love gife for what it is, memaria: Καλημέρα σας! Σας ευχαριστώ πολύ για τη βοήθεια και την υποστήριξη. Σήμερα είναι καλύτερα τα πράγματα. Είμαι πιό ήρεμη και πιο κατασταλαγμένη σε οτι αφορά τον καταμερισμό ευθυνών και τις κινήσεις που θα ακολουθήσω.
    Ένιωσα οτι δεν είμαι μόνη μου κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα.
    Όσο για την ορθογραφία...δεν είναι το φόρτε μου, έτσι κι αλλιώς. Οπότε, μην αγχώνεσαι... Άλλωστε,το νόημα μετράει κκαι οχι η μορφή...
    Πολλά φιλιά και ξανά ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή