Δεσμώτες της ιλιγγιώδους βλακείας....

Καλά το λένε οτι το μόνο πράγμα που πραγματικά δεν έχει αρχή και τέλος είναι η ανθρώπινη βλακεία....
Μετά από αυτή τη βαθιά φιλοσοφική θεώρηση μπορώ να παραθέσω τη συνέχεια της μικρής πονεμένης ιστορίας μιας μαμάς στο ζοφερό κόσμο των άλλων μαμάδων....(και μπαμπάδων στην προκειμένη περίπτωση...).

(Ο μπαμπάς μόλις άρχισα να μετατρέπομαι σε λυκάνθρωπο....)

Πάνω που νόμιζα οτι τα παιδιά τα βρήκαν, (ο άλλος παραδέχτηκε οτι ξεκίνησε τον καυγά γιατί έπαιζαν "θάρρος ή αλήθεια" και η πρόκληση ήταν να πάει και να φτύσει τον δικό μου που μιλούσε αμέριμνος σε άλλη παρέα!!!!-ασχολίαστο...!), μου ήρθε η καμπανιά....Με ξεβάφτισε ο μπαμπάς του παιδιού με το οποίο τσακώθηκε ο γιος μου έξω από τη σχολή ταε κβον ντο! Ναι, το ζήσαμε κι αυτό... Με φώναξε να μου μιλήσει και εγώ η (βλακωδώς) αθώα, φτωχή πλην τίμια, νόμιζα οτι θα μου ζητούσε και συγγνώμη για το θέμα που δημιουργήθηκε...Τον πλησιάζω λοιπόν χαμογελαστή και ωραία και...αρχίζει ο εξάψαλμος. "Τι πράγματα είναι αυτά;", με ρωτάει. "Ε, εντάξει, τα παιδιά φαίνεται οτι μας τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί και εμείς τα πιστέψαμε..." λέω, η μεγαλόκαρδη, έτοιμη να τον αγκαλιάσω για να τον παρηγορήσω για το λάθος του... "Δεν τα ξέρεις καλά, μου λέει, σε έχει φλομώσει στο ψέμα ο γιος σου!!!" Σκουίίίίσσκ!!!! γρατσουνίζεται ο δίσκος με τις μπαλάντες, μπαίνει το σάουντρακ του "Ψυχώ"...Κάτι δεν πάει καλά.... "Μα, λέω, δεν μίλησες με το γιο σου μετά το μεσημέρι; Παραδέχτηκε το λάθος του και τα βρήκαν...". "Τιιιιιιι;;;;; Παραδέχτηκε ο δικός μου το λάθος του;;;;;;;" (Ιερή οργή). "που ο δικός σου μας έβρισε την οικογένεια, τη γυναίκα μου, που είναι ένας αλήτης και σου λέει ψέματα, τώρα περίμενε να τα φωνάξω να μας πουν τί έγινε..." και κάνει να μπει στη σχολή για να φωνάξει τα παιδιά που έκαναν προπόνηση εκείνη την ώρα και μας κοιτούσαν από την τζαμαρία έντρομα....
ΚΌΚΚΙΝΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΌΣ!!!!. "Μην τολμήσεις!" φωνάζω και μάλλον ένιωσε τη μετάλλαξη σε λυκάνθρωπο στη φωνή μου γιατί κοκάλωσε. Εν ολίγοις, του φώναξα οτι σε καμία περίπτωση δεν θα φέρει τα παιδιά σε αντιπαράθεση μπροστά μας και βέβαια δε θα πλησιάσει το γιο μου! Είπα οτι το θέμα θα λυθεί στο σχολείο, όπου και υφίσταται κι οτι εμείς έτσι κι αλλιώς δεν ήμασταν μπροστά και δεν ξέρουμε τι έγινε για να κατηγορούμε τα παιδιά. Αντέτεινε οτι εκείνος ξέρει γιατί του τα είπαν τα παιδιά της τάξης που υποστηρίζουν το γιο του, ενώ αυτοί που υποστηρίζουν το δικό μου είναι "ψευδομάρτυρες" (βλέπει σίγουρα "Suits", θέλει να γίνει ο Χάρβεΐ στη θέση του Χάρβεΐ...). Μου φώναζε οτι βγάζω την ουρά μου απ' έξω, οτι ο γιος μου είναι ψεύτης και αλήτης και οτι μου λέει ψέματα ενώ ο δικός του του λέει πάντα αλήθεια. Ήθελε μάλιστα να τον φωνάξει, μόνο τον δικό του, να μου πει πως ο δικός μου λέει ψέματα. (Ρώτα τον μπάρμπα μου τον ψεύτη... Μα είναι δυνατό να πιστεύει οτι ένα τρομοκρατημένο παιδί μπορεί να πει την αλήθεια; Ιδιαίτερα αν ο μόνος τρόπος να το στηρίξει ο πατέρας του  είναι να  πει αυτό που θέλει εκείνος να ακούσει;)
 Εγώ είπα οτι πιστεύω και στηρίζω το γιο μου κι έκανα να φύγω. Άρχισε να φωνάζει πίσω μου οτι νόμιζε πως έχει να κάνει με νέους ανθρώπους και μπορεί να συνεννοηθεί. (Προφανώς εννοούσε οτι οι νέοι άνθρωποι που θα μπορούσε να συνεννοηθεί, σε παρόμοιες περιπτώσεις θα ξέσκιζαν τα ρούχα τους σε μετάνοια, θα αποκύρισσαν το γιο τους και θα τον πυρπολούσαν παραδειγματικά στο κέντρο της πλατείας).
Έφυγα και όταν επέστρεψα (πολύ ταραγμένη ειν' η αλήθεια) να παραλάβω το βλαστάρι μου, κρατούσα το κινητό μου στο χέρι. Αν τον έβλεπα να μιλάει στο γιο μου θα καλούσα κατευθείαν το 100. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Ενημέρωσα το γιο μου να φύγει αμέσως αν του απευθύνει το λόγο, ακόμα και αν γίνει μέσα στο σχολείο ή τη σχολή.
Πέρασα μαύρη νύχτα... Έστειλα μέηλ στο σχολείο όπου εξηγούσα τα καθέκαστα και ζητούσα να ενεργοποιηθεί ο σχολικός μηχανισμός καταπολέμησης σχολικού εκφοβισμού (πρέπει να υπάρχει σε κάθε σχολείο, είναι τριμελής, προεδρεύει ο διευθυντής και μέλη είναι δύο ακόμα καθηγητές) και μίλησα και στη διεύθυνση β'βάθμιας εκπαίδευσης.
Σήμερα μίλησα και με την υποδιευθύντρια, η οποία είναι εξαιρετική. Έχω πλέον εμπιστοσύνη στο σχολείο και μια ελπίδα οτι υπάρχουν με κάποια ελάχιστη ωριμότητα (αν και νέοι) με τους οποίους μπορείς να συνεννοηθείς χωρίς να πυρποληθούν στην πλατεία.
Όσο για τον μπαμπά... δεν ξέρω τί να σκεφτώ. Λυπάμαι εκείνο το δόλιο παιδί του που καθώς φαίνεται δεν έχει κανένα δικαίωμα στο λάθος και που με την πρώτη αφορμή εκτίθεται στα πεζοδρόμια, για να επιβεβαιωθεί ο μπαμπάς του. Πόσο σκληροί μπορούμε να γίνουμε με τα παιδιά μας προκειμένου να επιβεβαιωθούμε....
Θα ήθελα πολύ να τον κυνηγήσω νομικά, είμαι πολύ θυμωμένη μαζί του, αλλά νομίζω οτι το καλύτερο είναι να χρησιμοποιήσω το χρόνο και τα χρήματα για σουβλάκια με το βλαστάρι και τον Βύρωνα. Στο κάτω κάτω, εμείς οι προβληματικές οικογένειες πρέπει να βρίσκουμε τρόπο να συσπειρωνόμαστε για να καταστρώνουμε τα καταχθόνια σχέδιά μας ενάντια στην κοινωνική ευημερία και ασφάλεια.

- Βλαστάρι! Μην ξεχάσεις να κλειδώσεις τη γιάφκα φεύγοντας! Και πέτα κάνα δυο γκαζάκια στον κάδο καθώς θα περνάς....
- Ναι, μαμά....

"Σχολικός εκφοβισμός" ή πώς οι ευυπόληπτοι και ευαίσθητοι γονείς, έχουν τσακίσει τα νεύρα μου...

Έχω πολύ καιρό να εμφανιστώ. Περνάω δύσκολα, αλλά μάλλον φταίει το ξερό μου το κεφάλι που δεν σταματάει να γυρίζει και να ψάχνει το δίκαιο, το άδικο, το γιατί και το διότι.
Τι απαντήσεις ψάχνω να βρω, όταν οι απαντήσεις είναι μπρος στα μάτια μου, αλλά αδυνατώ να τις δεχτώ γιατί..."αυτά τα πράγματα δεν γίνονται...", "Μα είναι δυνατόν σοβαροί άνθρωποι να κάνουν τέτοια πράγματα...;", "Μα πώς γίνεται να είναι τόσο κοντόφθαλμοι;"
Και να δεις που τελικά το πρόβλημα το έχω εγώ και θα πρέπει να συμβουλευτώ ψυχολόγο, μπας και βάλω τα πράγματα σε μια σειρά....

Μπλεχτήκαμε πάλι, ο γιος μου κι εγώ, σε ένα κουβάρι "σου 'πα, μου 'πες".
Τη Δευτέρα με περιμένουν στο σχολείο να με ενημερώσουν για το πόσο "θίχτηκαν" γονείς και μαθητές γιατί ο γιος μου τους έβρισε φριχτά και ακατονόμαστα αποκαλώντας τους βλάκες. Για το πόσο άσχημα αισθάνθηκαν τα "θύματά του" επειδή απομακρύνθηκε από αυτά και μαζί του απομακρύνθηκε και το μεγαλύτερο μέρος της παρέας. Τους "πήρε" τους "φίλους" τους. Για το ότι δεν έδωσε σημασία όταν επικαλέστηκαν την προσωπική τους γνωριμία με τον διευθυντή του σχολείου και το τρανταχτό επιχείρημα " Ο Διευθυντής είναι φίλος του μπαμπά μου. Πες ο,τι θες, να δούμε ποιόν θα πιστέψουν, εσένα ή εμένα;" και φρόντισε να ενημερώσει την καθηγήτριά του για τα γεγονότα και να εξασφαλίσει τη μαρτυρία των συμμαθητών του.
Κυρίως δε να απολογηθώ, γιατί δεν τον πέτυχε η πέτρα που του έριξαν, γιατί δεν πήγε γονατιστός να δώσει γη και ύδωρ στην παρέα που τον απέκλεισε από τα κοινωνικά δίκτυα, γιατί ξεπέρασε με ένα υποτιμητικό νεύμα την αποκοπή της εικόνας του από φωτογραφίες της παρέας και της τάξης.
Γιατί τόλμησε να μην προσκαλέσει τους αρχηγούληδες στα γενέθλια του, και τα γιόρτασε σε γεύμα με πέντε επιλεγμένους φίλους (σαν έφηβος που είναι πια) και όχι με μπαλόνια και πάρτι που θυμίζουν προεκλογική καμπάνια με ψεύτικα χαμόγελα και υπολογισμένες παρουσίες.
Κάθε φορά εκπλήσσομαι με την κακία του κόσμου. Δεν μπορώ να χωνέψω τα εγκλήματα που κάνουμε στο όνομα της αγάπης, της ευαισθησίας και της προστασίας της αθωότητας. Αδυνατώ να δικαιολογήσω τη στάση των μεγάλων, υπεύθυνων και ώριμων ανθρώπων που παραδίδουν τις ευθύνες, την εξουσία και τα διάσημά τους σε 13 χρονα παιδιά, με φόντο το πορτραίτο της "καλής οικογένειας".
Αισθάνομαι μόνη και αβοήθητη μπροστά στο φθόνο, την κακία και τα κόμπλεξ και ανίκανη να καταλάβω γιατί τα προκαλούμε (οικογενειακώς πλέον) με συχνότητα ανησυχητική και τελικά εξαντλητική. Στο μόνο που μπορώ να καταλάβω οτι διαφέρουμε πολύ από το μέσο όρο είναι η εγγενής ανάγκη που έχουμε (σαν ξεχωριστά άτομα, αλλά και σαν οικογένεια) να κάνουμε τις επιλογές μας με προσωπικά και όχι εξωτερικά κριτήρια.
Ναι, το παραδέχομαι, στην οικογένειά μας είναι έντονη η ανάγκη να επιλέγουμε με βάση αυτό που λέει η ψυχή μας. Τα επιχειρήματα "έτσι κάνουν όλοι", "έτσι γίνεται" και έτσι μάθαμε, έτσι κάνουμε" είναι σεβαστά μεν, αταίριαστα με μας δε. Μας δυσκολεύουν γιατί κλονίζονται εύκολα όταν αρχίσεις να τα σκαλίζεις. Για εμάς είναι πιο εύκολο να υποστηρίξουμε τις επιλογές μας με ηθικές αξίες και ανοιχτή καρδιά, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις γιατί έτσι νιώθουμε οτι έχουν στέρεες βάσεις και αντέχουν στα κρας τεστ.
Με τον καιρό διαπιστώνω οτι ενώ αυτό το χαρακτηριστικό μας δεν είναι εμφανές, (δεν εκδηλώνεται με κάποιο τρόπο, τουλάχιστον όχι συνειδητά), οι άλλοι το εισπράττουν και αντιδρούν αναλόγως. Το αξιοπερίεργο είναι οτι αυτοί που δείχνουν να ενοχλούνται ιδιαιτέρως από αυτό, είναι αυτοί που το έχουν ήδη απορρίψει ως κάτι που δεν τους ταιριάζει! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Να σιχαίνεσαι το κουνουπίδι και να είναι το πρώτο πράγμα που αγοράζεις στη λαϊκή! Άστο κάτω, κυρία μου! Τράβα πιο κει να πάρεις το ραδικάκι το φρέσκο να ευφραθεί η καρδιά σου! Τι το θες το κουνουπίδι αφού σε χαλάει....


ΥΓ. Όσο και προσπαθώ να διακωμωδήσω την κατάσταση, είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρα και χρονοβόρα. Ο γιος μου δεν φαίνεται να θυματοποιείται και αρχίζει να αντιμετωπίζει την κατάσταση σαν φαινόμενο και όχι σαν προσωπικό του πρόβλημα. Αυτό με χαλαρώνει αρκετά, αλλά όχι τόσο ώστε να αδιαφορήσω και να νιώσω υπεράνω της κατάστασης.
Έψαξα το νομικό πλαίσιο. Μίλησα με τους καθηγητές του για να επιβεβαιώσω τις καταστάσεις και να έχω ολοκληρωμένη εικόνα.

Επικαλούμαι κάθε βοήθεια που μπορώ να έχω. Ιδιαίτερα βοηθητικό είναι το μπλόγκ της to love life for what it is.