Πέντε μήνες, μια αλλαγή, τρεις επισκευές και μια ζωή μετά την τελευταία μου ανάρτηση.
Ξαναμπαίνω στην παρέα με το θράσος κάποιου που έφυγε ακούσια, απλά επειδή....
Όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν είχα καν συνδεθεί στο blogger. Και ξαφνικά, προχτές, βρέθηκα με άπλετο χρόνο και υπολογιστή μπροστά μου. Ένιωσα σαν να ξαναβρήκα μια παλιά παρέα. Τι ωραία! Και, όπως θα έκανα σε μια παρέα που έχω να δω καιρό, λέω να ιστορήσω τα έργα και τα παθήματά μου, τις σκέψεις και τα αισθήματά μου.
Πέντε μήνες δύσκολοι, περίεργοι, κουραστικοί, εξαντλητικοί, επίπονοι. Πέντε μήνες που κυοφόρησαν μια καινούρια βερσιόν δική μου και μια ανανεωμένη καθημερινότητα!
Τερμάτισα το Νόμο του Μέρφι, που λέει πως ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει. Ακόμα και ό,τι δεν μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.Τόσο που έφτασα στη Νιρβάνα....Και εκεί με βρήκε η φώτιση. Όχι όμως καθισμένη στη στάση του Λωτού, στο τρέξιμο με βρήκε. Στο ένα πόδι για την ακρίβεια, γιατί δεν πρόλαβα να πατήσω και το άλλο και να σταθώ. Ένιωθα τα πόδια μου τεράστια, σαν του Γίγαντα. Με ένα βήμα ήμουν στο σπίτι, με ένα βήμα στη δουλειά, με ένα στο σχολείο, με άλλο ένα στο νοσοκομείο. Δίπλα σε όλα. Μόλις ένα βήμα μακριά απ'΄ολα. Και ανάμεσα σε όλα αυτά με βρήκε η φώτιση. Λαμπερή, ξεκάθαρη, απόλυτη και απλή και πανάκριβη, όπως κάθε φώτιση οφείλει να είναι. Και αποκλειστική. Και παράδοξη. Και ανεξήγητη.
Ξαφνικά κατάλαβα τι είναι σημαντικό για μένα. Τι θέλω. Τι εύχομαι. Τι μου λείπει. Με έναν πολύ περίεργο τρόπο, όμως. Σαν να ήμουν ολόκληρη για πρώτη φορά.
Και πριν τα ήξερα όλα αυτά. Αν κάποιος με ρωτούσε πριν τι είναι σημαντικό για μένα, τι θέλω, τι εύχομαι, τι μου λείπει, θα έπαιρνε τις ίδιες ακριβώς απαντήσεις. Αλλά ενώ πριν κάθε απάντησή μου για μένα θα ήταν ένα ποτήρι κρύο νερό, μια αίσθηση δροσιάς και ικανοποίησης, τώρα πια είναι σαν μια βουτιά τη θάλασσα. Γίνομαι ένα με τις αλήθειες μου, τόσο που πια δεν έχει σημασία να τις προφέρω, να τις εξηγήσω, να τις αναλύσω, ούτε καν να τις περιφρουρήσω. Πήραν ζωή και είναι αυθύπαρκτες, βουτάνε μαζί μου στα καθαρά νερά και είμαστε ένα. Ανοίγω τα χέρια, γίνονται φτερά και μέσα από τη θάλασσα ρίχνουμε μια βουτιά στον αέρα, ανεβαίνουμε ψηλά και καθώς κοιτάζω κάτω γίνεται η ματιά μου αγκαλιά, γίνεται αέρας και ατμόσφαιρα και αγκαλιάζει τη γη και περιστρέφεται μαζί της. Και οι αλήθειες μου γίνονται πλανήτες και χορεύουμε μαζί. Τις καμαρώνω και βλέπω τον εαυτό μου να με καμαρώνει με χίλια μάτια δικά μου. Είμαι εγώ. Τι ωραία!
Αλλιώς ξεκίνησα και αλλού με πήγε το κείμενό μου. Είναι όμως μια καλή αρχή, έστω και έτσι. Υπάρχουν πολλά που περιμένουν να ειπωθούν. Για τώρα,όμως, αρκετά.
Ξαναμπαίνω στην παρέα με το θράσος κάποιου που έφυγε ακούσια, απλά επειδή....
Όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν είχα καν συνδεθεί στο blogger. Και ξαφνικά, προχτές, βρέθηκα με άπλετο χρόνο και υπολογιστή μπροστά μου. Ένιωσα σαν να ξαναβρήκα μια παλιά παρέα. Τι ωραία! Και, όπως θα έκανα σε μια παρέα που έχω να δω καιρό, λέω να ιστορήσω τα έργα και τα παθήματά μου, τις σκέψεις και τα αισθήματά μου.
Πέντε μήνες δύσκολοι, περίεργοι, κουραστικοί, εξαντλητικοί, επίπονοι. Πέντε μήνες που κυοφόρησαν μια καινούρια βερσιόν δική μου και μια ανανεωμένη καθημερινότητα!
Τερμάτισα το Νόμο του Μέρφι, που λέει πως ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει. Ακόμα και ό,τι δεν μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.Τόσο που έφτασα στη Νιρβάνα....Και εκεί με βρήκε η φώτιση. Όχι όμως καθισμένη στη στάση του Λωτού, στο τρέξιμο με βρήκε. Στο ένα πόδι για την ακρίβεια, γιατί δεν πρόλαβα να πατήσω και το άλλο και να σταθώ. Ένιωθα τα πόδια μου τεράστια, σαν του Γίγαντα. Με ένα βήμα ήμουν στο σπίτι, με ένα βήμα στη δουλειά, με ένα στο σχολείο, με άλλο ένα στο νοσοκομείο. Δίπλα σε όλα. Μόλις ένα βήμα μακριά απ'΄ολα. Και ανάμεσα σε όλα αυτά με βρήκε η φώτιση. Λαμπερή, ξεκάθαρη, απόλυτη και απλή και πανάκριβη, όπως κάθε φώτιση οφείλει να είναι. Και αποκλειστική. Και παράδοξη. Και ανεξήγητη.
Ξαφνικά κατάλαβα τι είναι σημαντικό για μένα. Τι θέλω. Τι εύχομαι. Τι μου λείπει. Με έναν πολύ περίεργο τρόπο, όμως. Σαν να ήμουν ολόκληρη για πρώτη φορά.
Και πριν τα ήξερα όλα αυτά. Αν κάποιος με ρωτούσε πριν τι είναι σημαντικό για μένα, τι θέλω, τι εύχομαι, τι μου λείπει, θα έπαιρνε τις ίδιες ακριβώς απαντήσεις. Αλλά ενώ πριν κάθε απάντησή μου για μένα θα ήταν ένα ποτήρι κρύο νερό, μια αίσθηση δροσιάς και ικανοποίησης, τώρα πια είναι σαν μια βουτιά τη θάλασσα. Γίνομαι ένα με τις αλήθειες μου, τόσο που πια δεν έχει σημασία να τις προφέρω, να τις εξηγήσω, να τις αναλύσω, ούτε καν να τις περιφρουρήσω. Πήραν ζωή και είναι αυθύπαρκτες, βουτάνε μαζί μου στα καθαρά νερά και είμαστε ένα. Ανοίγω τα χέρια, γίνονται φτερά και μέσα από τη θάλασσα ρίχνουμε μια βουτιά στον αέρα, ανεβαίνουμε ψηλά και καθώς κοιτάζω κάτω γίνεται η ματιά μου αγκαλιά, γίνεται αέρας και ατμόσφαιρα και αγκαλιάζει τη γη και περιστρέφεται μαζί της. Και οι αλήθειες μου γίνονται πλανήτες και χορεύουμε μαζί. Τις καμαρώνω και βλέπω τον εαυτό μου να με καμαρώνει με χίλια μάτια δικά μου. Είμαι εγώ. Τι ωραία!
Αλλιώς ξεκίνησα και αλλού με πήγε το κείμενό μου. Είναι όμως μια καλή αρχή, έστω και έτσι. Υπάρχουν πολλά που περιμένουν να ειπωθούν. Για τώρα,όμως, αρκετά.
